Między napadami, początkowo czuje się chory najczęściej zupełnie dobrze. Nie ma też zmian zależnych od dychawicy. Jedynie zwraca na siebie uwagę znaczne powiększenie liczby białych krwinek kwasochłonnych w krwi, utrzymujące się na wysokim poziomie przez kilka dni po napadzie, natomiast podczas napadu liczba ich z prawidłowej spadać może nawet prawie do połowy ( t. Jankowski). Jeżeli napady powtarzają się często, to po każdym pozostaje zwykle pewne wydłużenie szmeru wydechowego oraz świsty i stopniowo rozwija się przewlekły nieżyt oskrzeli, przy czym w plwocinie nawet między napadami można już czasami wykryć wężownice. Napady mogą pojawiać się tak często, że powstaje wreszcie stały standychawiczny (status asthrnaticus). Z czasem rozwija się istotna pęcherzykowa rozedma płuc, a wtenczas napady nieraz słabną i stają się rzadsze. Dłużej trwająca dychawica oskrzelowa wywiera wpływ na układ nerwowy sprzyjając powstaniu hipochondrii, a n astępowa rozedma, płuc, łagodząc wprawdzie dychawicę oskrzelową, może przyczynić się do tego, że zamiast napadów dychawicy oddechowej zaczną wskutek następowych zmian w mięśniu sercowym pojawiać się napady dychawicy sercowej. Rozpoznanie dychawicy oskrzelowej w napadzie nie nastręcza trudności. Zasadniczą cechą dychawicy oskrzelowej jest wydechowy charakter duszności, niespotykany w duszności innego pochodzenia. Głośne świsty, rozdęcie płuc i cechy plwociny dopomagają w rozpoznaniu. Rozpoznanie różnicowe. Dychawicę oskrzelową, różnicuje się z wtórnym stanem kurczowym oskrzeli, dychawicą sercową, zwężeniową histeryczną, mocznicową, cukrzycową i z dusznością towarzyszącą niektórym i innym chorobom. [hasła pokrewne: leczenie po niemiecku, chirurg klatki piersiowej, wąsonogi ]